آمدن يا رفتن

 

 

 

چگونه اين پا/بَر/آبي ، پا برجا مانده ست ؟

چگونه اين به بادرفتن ِِ همواره ، تاكنون به باد نرفته ست ؟

 

به پشت سر نگاه كن !

آن همه پيچاپيچي ، دود ، آتش .

آيا تو آمده اي ؟

يا با توآمده اند ؟

آن سان  كه  با اسبي ، سواري زخمي ؛

يا با رودي ، گِل و لايي ؛

يا با بادي ، غباري .

 

مي گويند  « ابراهيم اَدهَم »  بر آب  مي رفت

تو خود  نه كم تري ،  كه چنين  همواره به آساني ، بر باد مي روي !

او  روي آب  مي رفت

توخود نه كم تري كه براين آب ، خانه ساخته اي ، مانده اي !

 

به پيش ِ رو  نگاه كن !

اين همه دوري ، اين همه دورادوري ؛

آيا تو بيش از آن كه  آمده باشي ، نرفته اي ؟

 

1377

 

 

بيدِ مجنون

 

 

 

 

آبشاري از شاخه 

فوّ اره اي  از رنگ .

 

شب  اگر فانوسي در جانش  بيفروزي

كلبه اي ست  از  زمزمه و  برگ .

 

مستِ سحر  باشد

يا خود  شناور در مِه

يا  گم  ميانِ  گرد و غبار  و هاي هوي خيابان

هرگز  گذار ِ  هيچ نسيمي از او  پنهان نيست .

 

لرزيدن

شايد كه نام ِ  ديگر ِ  رقـص اوست ، در  نواخته شدن باد ؛

آن سان كه رقـص

شايد كه نام ِ  ديگر ِ  لرزه بر اندام ِ ماست ، در وزش ِ آهنگ .

 

انبوهِ ريسمان ، كه به سوي زمين  رها شده است

تا من در اين ميانه  گه گاهي

بالا روم  از اين همه ديوار ِِ  اين همه  زندان

بالا روم  از اين همه پَستي .

 

1377

 

 

بودن 

 

 

سرباز ِ  بي نوا !

در قعر گَرد و خاك  و،  هاي هوي اين نبردهاي پياپي ، ديگر

نه ديده مي شوي نه شنيده .

 

زنهار !  همچنان كه از آغاز ، در درون  اين ز ِرهِ خنده دار مي گذرد  اين كوتاه

و همچنان كه از آغاز ، در غبار مي گذرد  اين پيچاپيچ

و همچنان كه از آغاز، شوق ِ نان و نام ، لگام ِ  گردنِ اين  لَنگ است .

و  آن چه  درخور  است ، هنوز آن جا  ، دور از ما ، در برا بر ِ ما ،  بي ما ،  مي پژمُرَد .

 

فرمانبرِ  بزرگ !

هم  جنگي

هم  جنگاوري

هم  ميدانِ جنگ .

 

اي كاش  بودنِ من ، جا را  براي بودنِ آن ديگر  تنگ  نمي كرد

اي كاش بودن و نبودن ، با هم ، در كنار هم بودند

وين جنگِ پُرغبار ، ناگزير نمي بود .

 

حيفا ، كه ميوه اي چنين شيرين

با رشته اي چنين شكننده

بر شاخه اي چنين لرزنده

                                حيف .

 

1375

 

 

هياهو ـ نجوا                        

   

 

 

 

 

اين هياهو ، كه چنين در پاي تپّه ، مي خراشد  دل

هر چه از اين تپّه  بالا مي روي

                      نزديك مي گردد به نجوايي نوازشگر .

 

()

 

اين همه نجواي پنهان در هياهو .

 

()

 

اين هياهو ، پاي تپّه

يك كمي  از تپّه  كه بالا روي ، يك پچ پچ ِ  گُنگ است

يك كمي تر هم از آن  بالا تَرك ،  يك بيش تر پچ پچ

و سپس ، يك هيچ .

 

()

 

اين هياهوهاي پنهان گشته در نجوا .

 

()

 

شايد اين نجواي روح انگيز ِِ  بر منقار ِ  آب و باد

چون  به آن  نزديك تر گردي ، هياهويي است .

 

1375

 

 

نگراني

 

 

 

ميانِ  اين مِهِ  پهن و غليظ ،

چنين  پَرَ كْ زن § و كمْ سو

                                ستا ره ‏‏آ !

                                        كه تويي .

 

مباد !

به گِردِ نام تو ، ديوار .

 

مباد !

كه زنده ماني ، ولي زنداني .

 

مباد !

جهان  براي تو تابوت .

 

 1347/1374

 

 

 

اين تاريكي 

 

 

  

فرياد اگر كه هر چيزي روشن مي بود

وز این ميانه بویژه:

                    اين تاريكي

                    اين راز .

 

« كِلِردِ > § مِهْ گرفته ،  چرا  كمتر  زيبا نيست ؟

يا راهِ  در غبار ؟

 

سيماي تيره ي كوه  چرا  زيباست

بر بُوم ِ  شام گاهان  ، پگاهان ، مهتاب ؟

 

« دوري >  چگونه زيبا نيست ؟

كه هاي هويِِ خشكِ  دهل را  چنين تَر و خوش  و زيبا  كرده است . §

 

پس شب ، چگونه اين همه زيبايي در اوست ؟

 

فرياد اگر كه  مِه ، غبار ، نمي بود

فرياد اگر كه اين شب ، اين مهتاب، این پگاه

فرياد اگر كه  دوري  نمي بود .

 

()

 

اين شرم از خودم را  چه مي كردم من  ؟

بيزاري از شما عزيزان را  ؟

گر سنگري ،  نهانگاهي نمي بود .

 

يا خود ، شما ، شما

سوسوي اين همه تاريكي را  چه مي كرديد

در لا به لاي روشنايي ِ صدها چراغي كه در نگاه و چهره ي تان مي سوزند ؟

گر صورتك ، نقاب ، نمي بود .

 

آري شما

    ـ  كه بي شما اين زندان ، چه بيش تر از اين ، زندان است .

    ـ هر چند با شما هم ،  كم تر  زندان نيست . ـ

 

فرياد اگر كه صورتكي ، نقابي نمي بود

فرياد اگر كه سنگري

فرياد اگر كه نهانگاهي نمي بود .

                         

1376

 

 

     

سَـگ

 

 

 

برآستان اين دَري ، كه از آن  باز مي شوم

ايستاده است سگي .

 

ديري ست از نواي دل انگيز ِِ  كوبه ها  خبري نيست .

ناآشنا ، هنوز به نزديكِ  در  نيامده  تارانده مي شود ،

ديري ست آشنا هم ازاين آستانه ، پرهيزگار و ساكت  و برپنجه  مي گذرد ،

چندي ست  رفت وآمدِ من هم  ديگر بدون چوبْ دستي  ممكن نيست .

 

()

 

در مي گشوده ام :

گاهي در ِِ  نگاهي

گاهي در ِِ  ترانه اي ،  برگي ، آبي

گاهي در ِِ  نواي دل انگيز ِ گاوي

گاهي در ِِ  آغوشي

گاهي در ِِ  پگاهي .

 

پَر مي گشوده ام  به درونِ  سنگ

در  مي گشوده ام به درونِ   دَر

سر مي كشيده ام زسر ِ هر ديوار .

 

در مي گشوده ام

در مي گشودنم .

 

()

 

اكنون

ديوارتر

    از هر چه

           ديوار ،

بر گِردِ  من

اين دَر .

 

()

 

ماري شده  به  گردنِ  من پيچيده ست

قفلي شده  كه  آشيانه زده بر دَر

زنجيري برخيالم ،

اين پارس هاي  دَم به دَم ِِ  بي هوده .

 

برآستان اين دَر

گيرا و تيزگوش ، سگي ايستاده است .

 

1376

 

    بازگشت به فهرست همه ی نوشته ها                         بازگشت به فهرست