گفتن ، وآن سوي گفتن
گيرم كه « گفته » هاي مرا دريابي
زين بيش تر چه مي تواني كرد ؟
نيمي ازمن درآن سوي آن چه كه مي گويم پنهان است
درآن چه كه نمي گويم.
نيم عظيمي ازمن هميشه آن جا برجا مي مانَد كه ناتوان مي مانم ازگفتن ؛
ـ آن جا كه گفتن ، ناتوان مي ماند از ابراز ِ من -
آن را كه ناتوانم ازگفتن ، چه گونه درخواهي يافت ؟
اي باهزارزبان !
هرچند بيش تر به زبان مي آيي
نيم ِ عظيم تري ازتو ، پنهان مي مانَد
وبيش تر اتّفاق مي افتد كه ناتوان مي ماني ازگفتن .
آن را كه ناتواني ازگفتن ، چه گونه درخواهم يافت ؟
فرياد از اين جنونِ زبان ، جنونِ سخن ، جنونِ گفتن و واگفتن .
اِي خوش به حال اين مِه
اين گويش ِ شگفت كه خاموش و بي سخن به دامنه ي كوه وسحرگه مي پيچد .
اِي خوش به حالِ تابش ِ خورشيد
كاين گويش ِ شگفت را دارد آهسته آهسته درمي يابد ،
و آن چنان اش به تمامي درمي يابد ، كه به زودي ، چيزي از آن به جا نمي مانَد
و روشنايي همه جا را مي پوشانَد.
1377
گذر ِ بامداد
(در كمين بامداد )
تا كُـلَه چرخ دادي مـي بيني
بـا مـدادِ رمـوكِ آهــوْ چَم
اين دل انگيز ِِ جـاودان در رَم
در پس ِِ شام ، ناپديـد شده ست
به عبث ، گاه ، پشتِ چينه ي شب
به كـمين مي نشينـي تا شايد
كَمَـكي بيـش تر جـلو آيـد،
بي يكي گام ، ناپديد شده ست
دام بر مـي نهي و مي د اني
تا ببيني كـِي آمـد و كِي رفت
او ـ كه تنها ازو به جا مانده ست
گَرد ي در دام ـ ناپديد شده ست
77
هنگامه ي بيدها
همچنان از جام ِ خود سرريز
باهزاران پچ پچ ِ آويخته برگردنِِ آرامشي رقصان
پاي تا سرچشم
خيره ، سردرخالي ِ بي انتهاي زيرپاي خويش
اين طرف
بي صدا
نيمه هاي شب
بيد .
من
بيدِ ديگر
نيمه هاي شب
بي صدا
اين طرف تر ؛
باهزاران بيد ، لرزان درمن ِِ آرام ، در آرامي ِ من
باهزاران شاخه ي روئيده ي آويخته درمن
روي هريك شاخه ي متْل طنابي كهنه ، يك زنداني ِِ آويخته از برج و باروي من ِِ زندان ؛
پاي تاسر چشم
خيره ، سردرخالي ِ بي انتهاي زيرپاي خويش .
باهزاران گوش
دركمين ِِ معني يي دراين خرابه
دركمين ِِ معني يي ، براين خرابي ؛
پاي تاسرچشم
خيره ، سر در ژرفي ِِ بي انتهاي زيرپاي خويش
بي صدا
درهمه اطراف
بيدِ ديگر
شب .
1377
قهوه خانه اي بر سر ِ اين راه
باري ! قهوه خانه اي هستم
برسر ِاين راه .
()
گاه گاهي ميزبانِ شاديِِ اندوه ناكي
گاه گاهي سرپناهِ اندُه شادي .
گاهي منزلگاهي نزديكم ؛
بادي با بار ِِ غباري كهنه برشانه
رو به سوي من .
گفتگوي رهروانِ ناشناس ِِ هرچه جز اكنون شان تاريك
گاه مي پيچد درون من به فانوس و اجاق و نور و نجوا و شراب و شب ،
و به پيرامون من ، بيرونِِ سرماخورده ، برمن مي برد حسرت .
گاه گاهي نيز مي بينم كه يك لبخنده ي نوميد
مي كشد سر ازميان گرد و خاك راه
ـ كه درونش گم شده يك گمشده ، گمرفته ، يك گمراه ـ
تا ببيند چيست
اين كه در فانوسك او سوسويي افروخت .
راه را كه برف مي گيرد
من چراغم مي شود تاريك .
آه اگر اين راه
نگذرد از من .
()
قهوه خانه
چون گِرهي كور در طولِ طنابي
برسر ِ اين راه .
77
هنگامه اي در اين سو و آن سوي دَر
كوبه
بردَر
مي كوبد سر .
هم ، كوبه افتاده به جانِِ دَر
هم ، دَر به جانِ كوبه افتاده ست .
« غلتي به پهلو مي زند ، گرشاسب . » §
درمرز ِِ بيرون و درون ، با هم گلاويزند
اين كوبه ، و ، اين دَر .
هم از برون
هم از درون
درمي زنند .
« گرشاسب !
هرچند حق با توست : فرقي نيست در بيداري و خواب ،
يك دَم ولي بيدار شو از خواب . »
من ايستاده ام
امّا نمي دانم كجا :
بيرون
يا درون .
هم در درون ، انبوهي از بيرون
هم از درون ، انبوهي در بيرون .
« گرشاسب !
كوتاه كن اين بازيِِ بي لطفِ غلتيدن از اين پهلو به آن پهلو !
بيدارشو از خواب . »
1377
گه گاه در نيمروز
يكباره چون زميني مي شوم از گندناي بلندِ قد كشيده ، پوشيده
لبريز مي شوم از بُو و دَ مه و ، رنگِ سبزي كه همچو جلبكي ، بر درون و برونم مي بندد .
هر< دَ م > كه مي كشم به درون ، گويي
بيرون به دُودي چرب و خيس و تيره بدل مي شود جلوي دهانم .
هر < بازَدم > ، به اين مي ماند كه
بيرون به تُوپي كهنه و پاره بدَ ل گشته ست
و من چو كودكي دارم به اين عظيم ِِ پاره ، باد مي كنم .
گاهي به گاوي مي مانم كه خود را به ناگهان برآستانه ي كشتارگاهي مي يابد ؛
بوي فريبي همچون دشنه در مشامم فرو و فروترمي رود .
مي بينم ايستاده ام
باشاخ تيز، نيرومند ، اما تا كٌردن دريك مرداب .
گاهي به آن لذّتِ خوردن ، بدَ ل مي شوم
كز انفجار ِ ناگهاني ِ سنگي در لاي دندان ها
همچون آهويي سراسيمه
گم مي شود درونِ فرار ِ خود .
گه گاهي چون درختي كه خاكِ زيرپاي او به ناگهان به آب بدل شود
در ژرفِ زيرپاي خود فرو مي غلتم ؛
آن گاه پيش ازآن كه در درون خود ناپديد شوم
چشمم را پُشتِ سر براين بيرون ، اين بيرون
همچون دَری ، به انزجار به هم مي كوبم و مي بندم .
1377
در دستِ نيش ها (1)
سا قيا ! آب درانداز مرا تا گردن
زان كه انديشه چو زنبور بُوَد من عورم
(مولوي)
از دستِ نيش ِ اين پشه ها
نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي
بيدار مي توان ماند .
شايد كه يك دريچه اي ، روزنه اي ، دري وامانده ست .
« ابله تو !
آن ها به بوي سوسوي اين روشني مي آيند
يا در براين چراغ فروبند
يا هرچه دَر ، دريچه ، روزن بربند . »
آن گاه
از نيش ِ تنهايي
از بانگِ كوبه ها
نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي
بيدار مي توان ماند .
« اي ساده لوح !
پس پرده اي توري به هر چه روزنه و دريچه و دَر بركش
يا پرده اي توري دركِش برخود
يا ساده تر ، پرده اي توري بركِش درخود .»
1377
در دستِ نيش ها (2)
سا قيا ! آب درانداز مرا تا گردن
زان كه انديشه چو زنبور بُوَد من عورم
(مولوي)
از دستِ نيش ِ اين پشه ها
نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي
بيدار مي توان ماند .
« شايد كه يك دريچه اي ، روزنه اي ، دَري باز است
پس هرچه دَر ، دريچه ، روزن برخود بربند !
ابله تو !
آن گاه
از نيش ِ تنهايي
از نيش ِ كوبه ها
نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي
بيدار مي توان ماند .
« شايد آن ها به بوي سوسوي اين روشني مي آيند
پس در بر اين چراغ فروبند !»
آن گاه
از نيش ِ اين تاريكي
نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي
بيدار مي توان ماند .
« اين بار امّا ، ابله تو !
شايد كه در د لت ، خيالت ، جانت ، نگاهت . . . جايي دَري باز است
پس هرچه دَر ، دريچه ، روزن درخود بربند !»
...
...
1377