پُرس و جو
ذهن شب ، تيـره تيـره مي ريزد
بربساط شكست خـورده ي شهر
چـهره ي شاد مـاه پيـدا نيست
نه به بالا ، نه در روانـي ِ نـهر
بنشيـن هم/ترانـهْ خـوان قديم !
بِرَمان بـي بهانـه حرف از لب
دل ام امشب هواي خواندن كرد
بعدِ عمـري كه شعـله زد درتب
از رفيقان خبر چه داري ، هان!
چون زمين ها لبالب و خيس اند؟
دختـران مثل پار مـي دوشنـد؟
مادران مثل پار مـي ريسنـد؟
كدخدا ، آه پيرمـرد عـزيـز
حتم درتكيه روضه دارد ، نيست ؟
يا كه در سايـه سار « آقـادار»
چپق اش چاق وگرم ِ خوش/خواني ست؟
حال گاو ِِ عموعلي خوب است ؟
سفره ي چوبي اش، پُراز كاه است ؟
خاكِ خوبِ زمينْش ، مي زايـد ؟
آب با آن ، رفيق و هم/راه است ؟
راستـي ، راست است چـو افتاد :
سوت وكـور است جـويبارَكِ مان؟
اين كه مرغـي دگـر نمـي خوانَد
كرده گم دست وپا ، نهـا لَك ِمان؟
راست است اين كه بخت بد ، ديروز
قاطـر پيري، بـي خبـر زاييـد؟
آفـتاب از پِي ِِ خجـالت رفـت
ماهِ بي چاره تا سحـر نـالـيد؟
راست است اين ، كه در تمام بهار
آبِ آن چشمه سار،يخ مي بست ؟
« تي تي» از بام شـاخه زيـرافتاد
برفِ سختي ، امان تان بگسست ؟
بگذريم . . . حـالِِ آشناي من ؟
وعده هايش ، هنو ، به فردا ماند ؟
توي اصـطبل گرم ِِ آغـوش ا ش
بهرِ ِ احـوال پـرسي ام جـا مانـد ؟
1348
هر چه مي تابد
بازشد مشتِ پُر از بادِ شب ،
و زد آيينه ازآن چيزشگفتي ـ صبحي ، گويي ـ .
وشگفتي ديگر
برلب پنجره ي خانه ي ما :
اين دوچشم
ـ دو پرنده ، سر ِِ شاخ ِِ لرزاني ، در پَرپَر ـ .
« هوم ! ديدي ؟
جانِِ بي شبنم ِِ اين صبح ِ بَدَل را ديدي ؟
ديدي گل هايي را كه لب اين چشمه ،
جام شبنم به زمين كوفته اند وپژمردند ؟
شيهه ي گلّه ي رم كرده ي اسبان را ،
وسواراني را
كه درنگادنگِ غمزده ي زنجير _ اين
حاصلِ زحمتِ شبْ خواني وشبْ گردي شان _ مي آيد ؟
قدر ِ چشمان ترا دهكده گر مي دانست
قدر ِ چشمان ترا دهكده گر مي دانست .
مير ِشب ، نام ترا لاي دو نانْ پاره فروبلعيد،
وسگان ، گلّه به گرگان دادند ؛
و بهاي این نامردی :
- اسبِ اين .
- دلِِ آن .
- كِشتِ يك ساله ي آن ديگر .
- عُمر ِ من .
- چشم تو .
- جان هاي شيريني سر ِِ « پَنجی» . ( 1 )
- دامن صاحب آن چشم پُر از لب خند :
ـ آه، آن
پرده ي نقاشي هاي عجيب -
پُر ِِ يك دهكده عطرعلف و
بع بع بزغاله و
تك شيهه اسب و
من و خوشْ خواني و
باد و « لَله وا » ـ( 2 )
- تَبَري هاي دل انگيز : ( 3 )
كه شب ازپنجره بيرون مي زد ،
مرغ تنهايي ازشاخه فرو مي افتاد ،
و سكوت از بغل ِ دهكده ، برپنجه ي پا در مي رفت .
باري ، ديدي كه لگام اين اسب سركش را
وسط باد به كاهي بستيم ؟ . . . »
همه چيزي مي تابد :
صبح و
اين رازتلخ و
شب و
اين چشم ِ لبِ پنجره و
خشم من .
1350
شادی
احساس ميكنم
غولي درون من ، بيداد مي كند
و دشت پرشده است از
طبل پياپي ِ اين
ديوانه .
بالا ، ازاين هياهو
ماه و ستاره ها
چون چل/چراغي سيمين مي لرزند ،
جيروجَري فكنده ، اين چل چراغ لرزان ، درشب .
پايين ،
افتاده دردرونِِ
شب،
بوي تُندِ
سِرگين .
بيدارگشته اند آه
بيدارگشته اند
هم/كوچه ها ، كه خوابِ
شان كرده بوده ديري
باران .
و دشت پُرشده است از
فانوس هاي پچ پچ .
من كِيف مي كنم از
بوي نجيبِ سِرگين
امشب .
1350
جدایی
تو را زخويش نهادم
تورا كه بقچه ي راهم بودي
به چوب/دست من .
و باد ، بادِ كمين كرده ، اززمين ام كند .
سوار جاده شدم
سوارقاطر كور .
و پيچ ، پيچ
- نياز ِخنده آور ِ هرراه -
مرا زشاخه ي پُرشبنم ِ نگاه تو چيد .
و چشم هاي تو ، هم/چون دوعصر
ژرف
پـِلکی زد .
بدون بار ِ تو بردوش
سبُك چو برگي خشك
سبُك چو خاشاك ام .
شود كه روزی ، جايي ، اي كاش
پرنده هایی كه ازاين درخت پريده اند، ببينند این درخت هنوز
اگرچه سبز نه ، امّا ستبر ايستاده است
و شاخه هاش هَنو ، زآشيانه شان سرشار .
1350
عصر خُرداد
كنجِ عصر ِخُرداد
چه هَدر مي رود از دست ، بهار .
پاي پرچين ، پرچين
زير ِ اين سايه ي دلْ چسبِ نوازش گر
نگران چه نشستي ؟
سنگ وخاك همه ي جاده همان جاست كه ريخت
پيچ و شيب همه ي جاده همان جاست كه بود .
در بَر ِِ اين همه سرسبزي
نگران كه نشستي ، نگران !
آه ، آن گَرد و غبار ِ سر ِِ آن گردنه را می‌پایی؟
بازي و شوخي ِِ بادي ، باید باشد،
آهِ يك صخره اي ، يك درّه اي ، كوهي شاید،
يا نشاني زكساني كه سر ِِ هرچه - بجز چشم/به/راهي ِ تو - باخويش گلاويزند .
پاي عصر ِخُرداد
وه ، چه بي هوده هدر مي رود از دست ، بهار .
1351
زیرنویس ها :
- تی‌تی: شکوفه
- وَلیگ : نام درختی است.
- پَنجي : هنگام ، جا و برنامه ي پخش آب ميان كشاورزان
- لَله : سازي مانند < ني »
- تبَري : طبري ـ آهنگ و آوازي مازندراني
- قاضی‌لَر: ار محلّه هاي شهر هِروآباد ( مركز خلخال )
- ساران ، قيزباخان، اَزنا : نام سه كوه كوچك درپيرامون هِروآباد ( مركزخلخال )
- سِرگين: سوختي كه ازتپاله هاي گاو درست مي كنند.
- وَرزا: گاو نر
- وَنگ : بانگ ـ صداي بلند
- تيكا : پرنده اي به اندازه ي سار
- واشه : باشه ، قوش (پرنده)
- سِنِمار : معماری روُمی که قصر خُوَرنَق را برای نعمان بن منذر ساخت. نعمان برای این که وی کاخی نظیر یا بهتر از آن برای دیگری نسازد، دستور داد تا وی را از فراز کاخ بر زمین افکنند. ( فرهنگ دهخدا)
- شماره ی 2 ( ژنده چین 2- تاکسی ران) در سال 1375 در آلمان سروده شد . در دفتر « دور ِ چهل و هشتم» آمده است.
