آه وَرزا ، وَرزا §
وحشت انگيز و خاموش و تاريك
مي چرد در دلِِ دشنه زارانِِ اندوهِ ديرينه ي من
گاو مجروح .
همچو كوهي رونده
مي چمد با علف هاي خشكِ خموشي به لب ، در دل كوهساران تنهايي من
گاوِ بي خاك .
چشم هايش:اجاق ِِ تهي سوز ِِ خاموشْ تر گوشه ي مطبخ ِِ روستا روستا كاسه ودست و فرياد ـ
زير ِِ اين ديگِ هستي ِِ از هِي هِي و ، هاي هاي و ، هياهو لبالب .
مي زند غلت در باتلاق تپاله اش .
غصه اش ز آخور ِِ روزگاران ، هزاران .
قصه ايش از دل انگيزي ِِ چشمه ي لحظه اي ، جرعه اي نه .
مي كشد آه بركاهِ خشكِ خيال اش .
در دل اش آفتابي ، نه روشن .
برلب اش كوره ي خفته ي التهابي ، نه خاموش .
بسته برچوبه ي اشتياقي كهنْ سال
در گذرگاه توفان و تاريكي و برف و
فانوس ِ پيكار ِ اندوه ناكي ، نه ما"يوس .
مي شودشاخ درشاخِِ سايه اش .
[][][]
« توهماني كه دردفترخاكِ من قصه ها داشتي تلخ وشيرين .
قلب من مثل زنگوله برگردن ات ، پاي درپاي نبض چمن ، زنگ مي زد .
آهِ موزون و رامش/گَرَم، پاي درپاي « ونگِ » تو درعصر، گهواره ي روز را رقص مي داد.
در شَبان ـ آن شباني كه گويي همان روز بودند با رنگِ زيباي مشكين ـ
آن طرف ، اين نگاه تو بود آن چه ازچشم ماه و ستاره به ما خيره مي گشت
وين طرف ، ازاجاق دل ام
آتشي
پرده ي تُردِ مهتاب را رنگ مي زد .
تو هماني . »
« وين ميان ، اين من ام من :
اين ، كه چون طبل ِِ خُرناسه هاي پدر ، دور و ترس آور و نامرتّب .
و چو اين كهنه فانوس ، اين آشناي شبانه
پِتْ پِتي ، دودخورده .
اين ، كه چون خانه ي كهنه مان ، پاي بر آب .
اين ، كه چون دست مادر ـ
اين دو پاروی بر قايق ِِ خانه مان روي درياي توفاني شهر ـ
از: پس انداز و پخت وپز و صرفه جويي و صابون و رَخت و . . . دريغا دريغا
بويناك و چروكين .
اين ، كه چون كوچه پسْ كوچه ي شهر ، كور و گره خورده و پيچ در پيچ .
قصه كوتاه :
اين ، كه در كومه ي خويش ـ كِش مي كَنَد هرزهْ وَزْ بادي از جاي ـ
هيمه انداخته دراجاق تحمّل
هيمه انداخته دراجاق تحمّل
هيمه انداخته دراجاق تحمّل . »
« وَنگي (§) آه اي تو سرهِشته بردامن ِِ باد !
وَنگي آه اي تو برباد !
وَنگي اي باد ! »
[][][]
مي زند غلت در باتلاق ِ تپاله اش
مي كشد آه بركاهِ خشكِ خيال اش
مي شود شاخ درشاخ ِ سايه اش
گاو ِ مجروح
گاو ِ بي خاك
گاو ِ.
1352
خاموش
همچو پهلواني در سياهْ چال
زندگي ، نشسته است
در هواي دلكش شمال .
در ميان گفت و گوي جوي و چشمه و پرندگان
پاي رقص شاخه ها
رو به روي آمدوشدِ پُر از شرابِ آفتاب
لابه لاي جست وخيز و هاي وهوي رنگ ها
دركنار شوخيِ نسيم و
پيچ وتاب خوشه ها و
بانكٌ خنده شان ،
زندگي ، نشسته است ،
با لبي خموش و دستي زيرچانه و هزارها خيال .
آه ، اي بهار .
1356
زيبايي
براي خواهرانم
گاهي كه روي پلّه ، بر درگاه ، در ايوان ،
خاموش مي خواني كتابي ،
گه گاه مي خندي
گه دست مي سايي به پيشاني
برمي كشي آهي زدل گه گاه
گه مي تكاني سر .
با آن كه مي خواهد كند اين هرزه وَز ، چون شعله ات خاموش ،
ازهرچه كه زيباست تو زيباتري خواهر !
باتو
اين خانه مان از روشني سيراب
اين آب ها ، شاداب
وين سنگ ، همچون آب .
او با تو سرزنده است .
با چشم دل ، گر بنگري برخانه ، مي بيني
او نيز هچون ما
وقتي تو را از دور مي بيند ، به سويت مي تكاند دست .
()
آن خانه ي ديگر
آن زير ِ پاي باد .
آباديِ آن خانه مي كوبد كنون بر در .
آن جا ، تو ديگر ، خواهرقلبِ هزاراني
آن جا ، تو ديگر ، خواهر ِ خَلقی .
آن گاه كه آبادیِ این خانه را بر مي گشايي دَر ،
و بافته گيسو مي اندازي به پشتِ سر ،
باآن كه مي خواهد كند اين هرزه وَز ، چون شعله ات خاموش ،
ازهرچه كه زيباست ، تو زيباتري خواهر !
1355
اي كاش
در اين جويباران
خوشا قطره اي ، نغمه اي ، سوسويي ، موجي بودن .
بغل ها ز پيغام ها ، پُر
دل ازترس ، خالي
و فانوسي روشن بر ايوان ،
خوشا اين چنين
نيمه هاي شب
دركوچه پسْ كوچه ي شهرگشتن .
()
تو ديگر نه آن هَرز ِ گُمْ كردهْ راهي
و نه آن نسيمي ، كه تنها غباري بروبد .
()
خوشا شعله را در دلِ برف
خوشا خنده را برتن ِ آب
خوشا نغمه را برلبِ سنگ ، ديدن .
1356
بر ساحل
شب از شب هاي ماهِ بهمن است و بادِ سرد و يادِ گرم ِ دوست .
خزر و من ـ دو دريا ـ رو به روي هم .
نگاه او به من خيره
نگاهش مي كنم من هم .
زبان هردو توفاني ست ،
ميان ما
حكايت هاي طولاني ست .
شب از شب هاي ماه بهمن است و بارش برف و اجاقي ُخرد .
به يادِ آن نهالِ آتشين ام ، كاب ازخون جگر نوشيد ،
به ياد كاروانِ « رفته ها » هستم ،
به فكر اين « به جامانده » .
شب ازشب هاست .
خزر و من ـ دو دريا ـ رو به روي هم .
نمي دانم كه او بر ساحل ِ من ، يا كه من برساحل ِ او ايستاده ام . . .
باكو - 1362
زیرنویس ها :
- تی‌تی: شکوفه
- وَلیگ : نام درختی است.
- پَنجي : هنگام ، جا و برنامه ي پخش آب ميان كشاورزان
- لَله : سازي مانند < ني »
- تبَري : طبري ـ آهنگ و آوازي مازندراني
- قاضی‌لَر: ار محلّه هاي شهر هِروآباد ( مركز خلخال )
- ساران ، قيزباخان، اَزنا : نام سه كوه كوچك درپيرامون هِروآباد ( مركزخلخال )
- سِرگين: سوختي كه ازتپاله هاي گاو درست مي كنند.
- وَرزا: گاو نر
- وَنگ : بانگ ـ صداي بلند
- تيكا : پرنده اي به اندازه ي سار
- واشه : باشه ، قوش (پرنده)
- سِنِمار : معماری روُمی که قصر خُوَرنَق را برای نعمان بن منذر ساخت. نعمان برای این که وی کاخی نظیر یا بهتر از آن برای دیگری نسازد، دستور داد تا وی را از فراز کاخ بر زمین افکنند. ( فرهنگ دهخدا)
- شماره ی 2 ( ژنده چین 2- تاکسی ران) در سال 1375 در آلمان سروده شد . در دفتر « دور ِ چهل و هشتم» آمده است.