آن سوي پرده                                                                       

 

 

  

ديروز وقتي صبح مي شد ، باز

دست نسيمي ، يا نَمايي ازدرختي ، چشم اندازي

آن  پرده ي افتاده ي ديرينه ، يك سو زد .

 

()

 

ديدم

اطراف من تا چشم آدم  كار مي كرد

آرامشي آغشته با رنگ و درخت  و روشني بود .

 

هر گوشه اي  از آشنايي  برق  مي زد

هر پيچ

هر راه

هر چشم انداز

هر طرحِ رقصِ شاخه اي  در آسمان و نور

هر زمزمه ،  هرخنده ،  هر چهره .

هر گلّه ي  ابري  كه  مي جنبيد  و طرحي  تازه مي شد ؛

اما نه همچون  ابر ِِ من ، يا چون من ِِ ابر

با طرح هايي :

گاه  زيبا

گاه دلواپس كننده

گاه گاهي خنده آور               

گاه  بي معنا .

 

 

هر چيز روشن بود

حتّي  اگر تيره ،

روشن تر از هر چيز شايد رنگ ها بودند .

 

من  مي توانستم  به آساني  به هر چيزي  درآميزم

يا خود درآميزد  به من هر چيز ؛

حتّي هراس ِ مرگ _ كه اينك  چون هزاران چيز ديگر بود :

خندان

          در حول وحوش من .  

 

 

احساس مي كردم

من نيز چيزي گشته ام مثل نسيمي

تپّه اي

سنگي

          سكوتي

          گوشه اي

          شيبي

          فرازي

          چشم اندازي .

 

 

بي صورتَك ،  بي چهره ،  بي پيرايه ، بي پرده . . .

ـ خالي ز هرچيزي كه سنگين است ؛

سرشار بودم از زلالي ، از سَبُك بالي .

 

 

اندوه ،

چون لاشه ي يك كشتي ِ درهم شكسته  بود

بر ساحل دريا ، كه اينك  بعدِ توفاني  مي آساييد .

 

ديدم

درجاي خود هستم ؛

جايي  كه اش  گُم  كرده بودم :

كوچك ، ولي مُشرف  به صدها چشم انداز ؛

كوچك ، ولي من مي توانستم ازآن ،  تا ژرفناي هر چه و هر كه  بدوزم چشم .

 

ديدم كه جاي خالي ام پُر بود ؛

امّا شگفتِ روزگار  آن كه  ، كنار من

آن جاي خالي مانده ي ديرينه  هم پُر بود .

 

 1372

 

 

 

 

 

آرزوها                      

 

 

 

1

 

بالاي تپّه اي

نا پديد در يك/ديگر ؛

گرم  زيرخورشيدِ  بوسه ها ؛

به زانو درآييم

در پناهِ سبزه ها در سرازيري بغلتيم

ودر پايين تپّه

همچون قطره اي روشن

در آغوش زلال رودخانه اي  فرو افتيم .

 

2

 

در برابر چشم اندازي زيبا كه ما را دوره كرده است بنشينيم ؛

تو با گلوي من سخن بگويي

من  با قلب تو احساس كنم

و هزاران جوي

از طبيعت پيرامون  به سوي ما

و از ما  به سوي يك ديگر روان باشد .

 

3

 

سپيده دمي

با صداي گام هاي آرام خورشيد از پشتِ تپّه ها ؛

خطّ باريكي  از مِهي ملايم ، معلّق  در دامنه ي تپّه ها ؛

خالي از هياهو

سرشار از زمزمه و پچ پچه ي درختان وسبزه ها وپرندگان وشبنم ها ؛

وجنبش ِ خاموش ِ رنگ ها ، كه درهم مي لولند و مي پيچند و دگرگون مي شوند ؛

و من

و تو .

 

 

 1373

 

 

 

 

هم/چون مِه                                                                     

 

                                                                           

 

 

از ‏< تاكسي > ، ازكيفِ پول

و از هزار تنگناي نهفته دراين دو ، بيرون مي آيم ؛

و چون مِهي ملايم

آرام  مي خزم  به درونِِ بيرون :

آن جا كه آفتاب

بي مِنَّت ، و از سر ِِ نياز ِ خود مي تابد

و زير آن  كنار هم خوابيده اند

بي ذرّه اي  انديشه

آرامش و گياه و راهي خاكي

و آبي كه  چاله هاي پراكنده ، ازآن لبريز و شاداب اند .

 

و ناپديد مي شوم آرام آرام

در نور آفتاب .

 

ديگر

نه ديده مي شوم ، و نه احساس .

 

1373

 

 

 

 

يادِ دوست         

 

( به ياد ِ شاخه هايي كه ديده ام )

 

 

 

 

 

باز

شاخه است و باد و رقص و رو به رو  و  من .

 

                

شاخه ـ

همراهِ « فراموش » ي كه من از كودكي با آن

آشنا بودم :

در سپيده دم

در شباهنگام

نيمه هاي شب

نيمه هاي روز .

 

زير بار ِ برف

زير ِ برگ و بار .

 

زير بار ِ آشيانه ، نغمه ، پرواز و پرنده

زير بار ِ شبنم و مِه .

 

زير ِ گَردِ راه

زير ِ نور ِ ماه .

 

از هزاران  گوشه

در هزاران  گونه .

 

شاخه ، هم/چون  طُرّه ي رقصانِ گيسويي

روي پيشاني ِ  چشم انداز .

 

از  وراي شاخه

جلوه هاي ديگري دارد شفق

                      هم  آسمان

                             هم آب

                        هم مهتاب .

 

شاخه هم ، باري

جلوه هاي ديگري دارد

روي « بومي » ازشفق

                 از آسمان

                       از آب

                  از مهتاب .

 

گاه گاهي از سر ِِ ديوار ، پشت پنجره ، يا برلب ايوان

خيره برمن ، خلوت من ، بربساط من ؛

مي تكاند دست

مي تكاند سر

و نمي دانم چه مي گويد .

 

1373

 

 

 

 

گفتگو با سرودن

 

         

 

من در تو در پناه بودم

بيش ازآن ، كه دركشورخود .

 

تو خانه ام بودي ؛

در تو من  بيداري كشيدم ، زيستم

و از كنارپنجره ات به اين جهان نگريستم

وخنديدم  ، گريستم .

 

 

در تو من خود را آن چنان مي نمودم  كه بودم ؛

دلير بودم

و گنجايش دريايي را داشتم .

 

تو كوچك و كهنه بودي ؛

برتو  بسياري ، خنديدند

و گاه گاهي من خود نيز .

 

امّا ما ـ آن بسياري ، و من  ، اين خنده آوران  ـ از تو ناگزيريم ؛

اين ما ،  كه زير بار ِ نشان هاي افتخار

داريم فرو مي ريزيم

يا بل كه ، باري ، ديرزماني ست فروريخته ايم .

 

از كنار پنجره ات ، جهان  ديدني تر بود

حتّي  آن گاه  كه  شيشه هايت را  بخار مي پوشانْد .

 

 1372

 

زیرنویس ها :

-    تی‌تی:    شکوفه

-    وَلیگ  :    نام درختی است.

-     پَنجي : هنگام ، جا و برنامه ي پخش آب ميان كشاورزان

-     لَله    :  سازي مانند <  ني  »

-     تبَري  :  طبري ـ آهنگ و آوازي مازندراني

-    قاضی‌لَر: ار محلّه هاي شهر  هِروآباد ( مركز خلخال )

-  ساران ، قيزباخان، اَزنا : نام سه كوه كوچك درپيرامون هِروآباد ( مركزخلخال )

-    سِرگين:  سوختي كه ازتپاله هاي گاو درست مي كنند. 

-    وَرزا:    گاو نر

-     وَنگ  :  بانگ ـ صداي بلند

-      تيكا   : پرنده اي به اندازه ي سار

-     واشه :  باشه ، قوش (پرنده)

-     سِنِمار : معماری روُمی که قصر خُوَرنَق را برای نعمان بن منذر ساخت. نعمان برای این که وی کاخی نظیر یا بهتر از آن برای دیگری نسازد، دستور داد تا وی را از فراز کاخ بر زمین افکنند. ( فرهنگ دهخدا)

-     شماره ی 2 ( ژنده چین 2- تاکسی ران) در سال 1375 در آلمان سروده شد . در دفتر « دور ِ چهل و هشتم» آمده است.

 

                                                بازگشت به فهرست

                                    بازگشت به فهرست همه ی نوشته ها                    بازگشت به فهرست این نوشته