نيمه كاره ها

راه ها از « درنَوَرديده شدن » بر خويش مي پيچند

ما : ولي در « درنَوَرديده شدن » ، در « درنَوَرديدن » .

ما درونِ جنگلي از راه هاي مِه گرفته ، باري سردرگم .

آن گاه حتّي در درونِ سنگ ها هم مي تواني صيدِ ماهي كرد .

با آن كه مي دانيد اين جا ، دل هزاران بار مي گيرد

امّا به روي حرف من هرلحظه مي دانم كه مي خنديد

بي هوده در حواليِ من ، پَرسه مي زند اين لاشه خوار !

يعني دروني كه تو در هر لحظه با بيرون تواني در بياميزي .

چرا بايد اين حقايق ِ زهرآلوده را پياپي بازبگويي ؟

چرا بايد اين زهر ِ آلوده به حقيقت را پياپي بازبنوشي؟

كاهِ شبنم خورده ، كاهِ نَم خورده ، كاهِ پس از دِرُو ، كاهِ در شهريور ، در مهر . . .

و سركشيده ام آن را جلوي چشم تماشاگرانِ نيشْ خنده به لب

آه ! اين فرصتِ كوتاه ، چه بي هوده ، در پُشتِ انبوهِ در ِ بسته ، هدر رفته است .

درست همچه زمانی بايد دوچشم خويش باز نگه دارم

يك چند ، جايي پَهن گشتم ، پَهن مثل يك زمين بِكر و حاصل خيز ؛

ناگاه ديدم گَلّه هاي بي نواي كاسه ها را ، چون چراگاهي شدم تنها و بي پَرچين.

شلاقِ شان بر لب ، سخن را ـ هم چو مَركوبي ـ به هر سو پيش مي راندند ؛

مَركوب ها، انبوه بي سامان قاطرهاي ازپا مانده ي نازا .

من ديدم آنان را كه با سِرگين ِ قاطرها ، كَماكَم ، سنگري كندند

و پشت آن ، در انتظار دشمني ناديده ، با آرامشي مذبوح لَم دادند .

من ديدم ، آن هنگام ، گودالِ خموش ِ جانِ شان را ، آبشار ِ شرمي آلوده ، به مُردابي بَدَل مي كرد .

آه اِي شُبانان ! اِي رها در شبْ كلاتان صدهزاران شب ، شبانِ من ،

بوي نجيبِ استخوان هاي عبوري ، هيچ ِ تان آيا نخواهد برد ؟

دستان تاريخي ِ مادر ، هيچ ِ تان آيا ، كنار ِ نهر ِ رگ هايم نخواهد شست ؟

و مرگ را ، چون سگِ هاري ، در پس ِ او مي تازانند .

§ ـ اين شعر ، شعري است ساخته شده از چندين و چند شعرِ نيمه كارهْ مانده ، كه هريك براي خود وزني و آهنگي و مفهومي و سببي جداگانه دارند ، تمامْ كردنِ آن ها براي من ـ دست كم تاكنون ـ ميسّر نشد . چه بس احساس ها و دريافت ها [ خواه هنري يا علمي و يا فلسفي و يا . . . ] كه دراين روزگار در درون آدمي پديد مي آيند ولي ـ با دست گرفتاري هاي روزمره ويا تغيير پِي درپِي ِ حالت ها و جابه جايي ِ تندِ احساس ها ـ به كناري زده مي شوند؛ و نيمه كاره در دنياي درون آدمي رها شده و يا به كلّي محو مي شوند .

شايد در جهان ، شمار ِنيمه كاره ها ، چه انسان های نیمه کاره و چه احساس ها و اندیشه های نیمه کاره، اگر كه بيش تر از شمار ِ« تمام كارشده » ها نباشد ، باري ، كم تر نباشد . كسي چه مي داند.