خنده ات براي چيست دل انگيز ؟!

آن قطره ي تو هستم ديگر ؛

آن قطره ي شگفت ِ « محال انديش » :  §   

درسر خيال دريا

دردل

بي حوصله .

 

§   ـ زیرنویس

    خيالِ حوصله ي بحر مي پزد هيهات    چه هاست در سرِ اين قطره ي محال انديش         حافظ

 

آن كوچهْ گَردِ كوچْ پَر ِ كوچه سارتم ،

بگذار بازهم سر ِ هر پيچ

از پا درآيد اين

روحِ شرابْ باره .

 

 

اهل ِ تو بوده ام

اهل ِ تو مانده ام ؛

چيزي ولي درونِ من مثل گذشته ها

نااهلي مي كند

با هر چه ، هر كِه ، هر جا . §

§                - زیرنویس:

                                يادت اگر كه باشد

                                چل سال پيش

                                در گفتگويي تلخ و طولاني با آن اسب

                        -   آن بسته بر ارّابه ام با باري از غبار ،

                        -   آن كه درآن زمانه چنان ايستاده بود

                        -   كه پا به پاي او همه چيز ايستاده بود . . .

bullet

                                باري به او گفتم :

                « من اهل اين ديار ِ تَبَه كار نيستم .

                آن نهر ِِ سركش ام كه به گودالِ اين ديار

                ازخويش پُر شدم .

                .  . .                               

                . . . »

                                منظورم از « ديار » چنين بود ؛

                                « منظورم » ! اي به يوغ ِ تبه كاران .

 

 

آن دشنه ي قديمي ِ بُرّنده ي تواَم

آن دشنه ي قديمي:

زنگار بسته ، ديري

دراين غلاف ، اين

آويخته ز ميخي

بر

ديوار ِ روزگار .

 

آن دشنه ي قديمي ام

برگيرم از نيام .

 

آن دشنه ي قديمي ام

يك دشنه از ميان آن انبوهِ دشنه گان :

        پنهان به پُشتِ نام ِشان ، روئياي آب بودن

        پنهان به پُشتِ نام ِشان ، سوداي برگ بودن

        پنهان به پُشتِ نام ِشان ، اندوهِ دشنه بودن .

 

برگيرم از نيام

امّا براي قسمتِ نان تنها

امّا براي نصف كردنِ شادي

امّا براي انصاف .

 

برگيرم از نيام ، يعني

بردارم از شمايل ام ، يعني

از كام ِنام ِمن به در آرَم

از دشنه گيم .

 

 

در طول راهِ خود به سوي تو

گاه از نفس افتادم

گاه از پا

گاه از هوس

گاه ازدل .

 

هنگام برگذشتن ام ازآن پُل ِ نحيفِ چوبي ِ بي پا

        ـ عينا" « لْكوني ِ پْل »

        ـ آن پُل كه هرچه هركِه ازآن برگذشتني ست .

با ذات من چه مي شود ؟

با نام من ، پيام من ، سوغات من ؟

 

دنيا پُر است از پَل ِ چوبي ،

                        از « لْكوني ِ پْل» ،

پُل هايي كه فقط يكي دو چوبِ نازكِ لرزان اند ؛

و اين شگفت كه اكنون اگر هنوز جهان هم/چنان به هم پيوسته ست

و قلب ها اگر هنوز به هم  ره مي يابند

پيغام ها اگر هنوز داد و دهش مي شوند

و يا اگر هنوز متن هاي بي كلام و بي نوا و رَنگ ; خوانده مي شوند

تنها به يُمن ِ لطفِ همين پُل ها ست . 

 

 

اكنون ميان راه

درآتش پگاه ام

و با رضايت كامل دارم مي سوزم .

و صبح بردمنده ، به يُمن ِ وجودِ هيمه ي من دراجاق عظيم اش

روشن تر از هميشه است ،

با رنگ و نوري غير ِ هميشه .

 

 

در سال هاي دوري

من زنده گي نكرده ام

زنده نگاه داشته ام خود را .

 

هم/چون دو  دست ، گِرد شدم دور ِ شعله ام .

 

 

درسال هاي دوري

ديدم غريبه هايي كه از غربت و غريبه گي ِ خود شادند .

ديدم غريبه هايي كه بر غربت و غريبه گي خود فخر مي كنند .

ديدم غريبه هاي غريبي .

 

مي بيني اين غريبه هايي كه فريادِ شادماني ِ شان در هوا پُر است ؟

 

 

غربت كجاست ؟ غريبه گي به چه معنا ؟ غريب كيست ؟

گر دوري از تو غربت است و غريبي

گر دورمانده گانِ تو ، تنها ، غريبه اند

پس « گريه هاي شام غريبانه § » ازچه روي بلند است

از « در تو مانده گان »

اين گونه پُرزبانه تر از « از تو رانده گان » ؟

زیرنویس :

 §-  نماز شام غريبان چو گريه آغازم     به مويه هاي غريبانه قصّه پردازم    حافظ

 

بازارِ بي بديل و غريبي شده ست ،

غربت را جار مي زنند

غربت را مي فروشند

و مي خرند ،

كالاي زينتي ِ غريبي شده ست غربت .

 

و « خنده هاي صبح ِ غريبانه » است كه امروزه درجهان و غزل مي پيچد .

و « گريه هاي شام غريبانه » هيچ قُربي ندارد .

بر « گريه هاي شام غريبانه » خنده مي زنند .

 

وآفتاب نيز ديرزماني ست

درآخرين غروب خود ، با چيني بر پيشاني اش ، ايستاده ست ـ

مبهوت دربرابر ِما ، كه ، براي ديدن او صف كشيده ايم

وبيش ازآن كه محو ِ تماشاي معركه ي رنگ و نور

و نشئه ي تصوير ِ نابِ شامگاهان باشيم ،

دربست ، محو ِ « رفتن » اوييم ،

وازصميم قلب براو و

                    غروب و

                        غربت او « غبطه » مي خوريم .

 

خورشیدَ شام‌گاهی، هرگز

این‌گونه دیدنی، این‌گونه پُرتماشاگر نبود

و آفتابِ بامدادي ، هرگز

اين گونه از نگاه و تماشاگر خالي نبود

اين گونه يكّه آي و ناشناس و غريب .

 

 

من با تو آشنام ؛

آن سان كه رهْ نَوَردي با راه آشناست :

        با پيچ هاي راه

        با درّه هاي راه

        با پرتْ گاه هاش.

 

       با پستي اش

        و با بلندي اش.

 

       با چاه هاش

        گم راهه هاش

        اُتراق گاه هاش.

 

        با قاطعان راه

        و نيمه راهيان .

 

 

من با تو آشنام ،

من در تو ،

            با تو با خودم با هر چه آشنام .

            با ناشناس هم .

 

 

كم آشنا نبوده ام با آفتابِ تو

او نيز

با آفتابِ من

كم آشنا نبود .

 

كم آشنا نبوده ام با آفتابِ تو

او نيز

با سايه ام

كم آشنا نبود .

        [ و راستي ، همين جا خوب است

          يادي كنم

          از سايه ام ،

          ونيز ازاين ، كه گاه گاهي نمي شد فهميد

          او سايه ي من است

          يا من

          يك سايه ام از او . ]

 

كم آشنا نبوده ام با آفتابِ تو ؛

پنهان ولي نمي كنم كه ميانِ ما

بسيار مي شده است كه ابري مي شد ،

وين ابر ، ابر ، ابري كه مي داني

از گوشه اي ز درّه هاي درونم بر مي خاست

و روي قلّه ي نگاهِ من ، چتري مي شد .

 

كم آشنا نبوده ام با آفتابِ تو ؛

پنهان ولي نمي كنم كه هر از گاهي

تاريك مي شدم ، چنان تاريك

كه آفتابِ تو

وآفتابِ من

بي چاره مي شدند !

تاريك ، باري اين چنين تاريك .

                                                                        به بخش 3

                                                         بازگشت به فهرست همه ی نوشته ها