هم/چون دو آينه اكنون

در  رو به روي هم ايستاده ايم .

تكرار مي شويم درونِ هم ،

امّا نه چون صدايي كه اش كوه ها

هم/چون وظيفه اي

يا عادتي

چون طوطيان

تكرار مي كنند .

                        « ويرانه ي گرامي !

                           آباد كن مرا ! »

اين گفته هاي توست كه پيچيده در درون من و ، اززبان من به تو برمي گردند ؟

يا گفته هاي من ، كه درتو پيچ خورده ، از زبان تو ، دوباره به من برمي گردند ؟

                        « آواره ي تواَم

                           در بند كن مرا ! »

هر آن چه بر زبان تو ، در من هم

هر آن چه بر زبان من ، در تو نيز .

                        « خالي !

                           سرشار كن مرا ! »

مي پيچي تو درون من ، درمن

من هم درتو ، درون تو مي پيچم .

تو مي شوي طنين من

من مي شوم طنين تو .

                        « از مرگ من مينديش !

                           نه زخم ِ خصم ، كاري ست

                           نه زخم ِ دوست حتّي ؛

                           زان كهنه نوش/دارو

                           پُر كن پياله ها را ! »

تكرار مي شويم درونِ هم .

                        « ( زخم ) ي رسيده ام ؛

                           اين زخمْ بندِ كهنه را بگشا ز روي من

                           سر بازكن مرا ! . »

تكرار مي شويم .

                        « خوابم ربوده ديري

                           بيدار كن مرا ! »

تكرار .

                        « فرسوده مي كند اين بيداري

                           درخواب كن مرا ! »

 

 

اكنون ديگر تمام قد ايستاده ام

بر روي تو ، كنارتو ، در تو :

                        به بادها بگو بنوازند

                        به بيدها ، تا به رقص درآيند

                        و بِركه ها ، تا به موج برآيند.

 

                        بگذار بام ِ هرچه كَنده شود از جا .

 

                        بگذار تا بپيچد چون برگي ، روح من

                        در گردباد .

 

                        بگذار تا بغلتم

                        هم/چون كلاهي در گذر ِ كوچه ها و خيابان ها

                        كه از سر ِ زمانه فرو افتاده ست

                        كه باد از سر ِ زمانه ربوده ست .

 

                        بگذار تا بخندد ابر

                        آن قدر تا كه پُر شود از اشگ ، مَشكِ او .

 

                        بگذار تا بخندد ابر

                        بر ريش ِ روزگار

                            ـ يا خود اگر كه روزگار ، زني هست

                              بر گيسوان او ـ

                        بگذار تا كه سيلي از خنده راه بيفتد .

 

 

اكنون ديگر يكسره ايستاده ام

و گوش مي كنم به گفت و گوي نگاه ها

و بحث و فحص پُزتَنِش ِ چشم ها .

                        اين اوست ؟

                        اين است او ؟

                        آني كه سايه اش چنين غول آسا ست ؟

آري اين اوست

اين حقيرَك اوست ؛

                        او سايه اش ولي غول آسا ست ،

                        زيرا كه آفتاب براو نه ازبلندي ، ازپَستي مي تابد .               

از اوست ؟

اين سايه ي غول آسا از اوست ؟

ازاين حقيرك است ؟

                        آري ! او سايه اش غول آسا ست

                        زيرا كه آفتابِ زمين گير ، از زمين براو مي تابد .

باور نمي كنيم

آيا براستي اين سايه ي او بود ؟

اين سايه كه اين نقش ِ غول آسا را دراين صحنه بازي كرده است ؟

 

                        آري ! آري ! او سايه اش غول آسا ست

                        زيرا كه آفتاب براو از ميانِ پَست ترين گوشه ي شفق مي تابد .

و ناگهان صدايي مي گويد :

                        او سايه اش غول آسا ست

                        زيرا كه آفتاب او دارد غروب مي كند .

                        آن دسته ي كلاغ ها را نمي بيني كه خسته به خانه بر مي گردند؟

و ناگهان صداي ديگري مي گويد :

                        نه اين غروب نيست ، طلوع ِ اوست

                        آن شبنم،آن نسيم ِ سحر، آن ترانه ي شادِ رنگ را نمي بيني؟

اين سايه اي كه اين چنين غول آسا

در صحنه نقش بازي مي كرد از اوست ؟

ازاين حقيرك است ؟

                 او سايه اش غول آساست

                زيرا كه در كنار شعله هاي سركش ِ يك آتش ِ عظيم نشسته است دراين ظلام.

و باز ناگهان صداهايي چند :

                        باري ! كنار ِشعله هاي سركش ِ اين آتش

                            ـ اين آتشي كه در دل او افتاده است .

                            ـ اين آتشي كه در بساط خلق افتاده است .

                            ـ اين آتشي كه در خرمن او .

                            ـ اين آتشي كه در دفتر او .

                            ـ اين آتشي . . .

و يك صداي ديگر :

                        خاموش !

                        خورشيدي در ميان نيست

                        ويا كه آتشي .

                        او سايه اش غول آساست

                        زيرا كه فانوسي دراين تاريكي ِ گسترده با خود دارد .

و ناگهان صداهاي ديگر :

                        ـ زيرا كه در دل اش فانوسي ست .

                        ـ زيرا كه او دل اش فانوسي ست .

                        ـ زيرا كه او فانوسي است .

و آخرين صدا كه ازاين دور مي شود فهميد :

                        خورشيد

                        فانوس اوست .

                        خورشيدي كه چو فانوسي كنار قدم هايش مي تابد

                        و سايه اي غول آسا از او مي سازد .

                                                                                            به بخش 4

                                                             بازگشت به فهرست همه ی نوشته ها