آموزش زبان پارسی
جمله
:
انسان هميشه مقصودخود را به صورت جمله بيان
مي كند.
جمله ،يك يا مجموع چند كلمه است كه بر روي
هم پيام كاملي را از گوينده به شنونده برساند.هرجا كه جمله تمام شود،نقطه اي مي
گذاريم.
مثال:ابوعلي سينا از بزرگترين دانشمندان
ايران است.
هيچكس به دليل رنگ و نژاد بر ديگري برتري
ندارد.
انواع جمله
:
جمله اي كه خبري را بيان
ميكندجمله خبري ناميده ميشود.
مثال:فردا سالگرد پيروزي مردم نيكاراگوئه
است.
جمله اي كه درآن پرسشي باشد
جمله پرسشي ناميده ميشود.
مثال:فردا چه روزي است؟
جمله اي كه درآن فرماني داده
شده است جمله امري خوانده ميشود.
مثال:همه در جاي خود بايستند.
جمله اي كه عاطفه اي را
بهمراه داشته باشد جمله عاطفي يا تعجبي ناميده مي
شود.
مثال:چه باغ باصفايي!
ساختمان جمله
جمله،نهاد،گزاره:
هرجمله به دو قسمت تقسيم مي شود:
قسمت اول،كه درباره آن خبري مي دهيم كه به
آن نهاد
مي گوييم.
قسمت دوم ، خبري است كه درباره قسمت اول مي
گوييم و آن را نهاد مي ناميم.
مثال:كوروش
بابل را فتح كرد .
كوروش=نهاد بابل
را فتح كرد =گزاره
فعل:
در هر گزاره يك جزء اصلي وجود دارد كه بدون
وجود آن جمله ناقص و ناتمام است كه به آن فعل مي گوييم،مثل كلمه گذشت در اين
جمله.
مثال:فصل تابستان گذشت.
فعل آن كلمه اي است كه دلالت مي كند بر
كردن كاري يا روي دادن امري يا داشتن حالتي در زمان گذشته يا اكنون يا آينده.
گفتيم در گزاره كلمه اصلي فعل
است. هر جمله اي بايد فعل
داشته باشد. عبارتي كه در آن فعل نباشد جمله نيست.
فعل كلمه اي است كه كاري يا حالتي را مي
رساند و معني آن با زمان رابطه دارد.
زمان داراي سه مرحله است:
گذشته،اكنون،آينده
اكنون يا حال وقتي است كه در حال گفتن جمله
هستيم.
گذشته يا ماضي مرحله اي است كه پيش از گفتن جمله
بوده است.
آينده يا مستقبل زمان بعد از گفتن جمله
است.
فعل علاوه بر زمان بر يكي از سه شخص گوينده
، شنونده ،
ديگركس نيز دلالت دارد.
مثال:در فعل ميروي
سه مفهوم وجود دارد:
يكي مفهوم انجام دادن كار كه رفتن
است، ديگر مفهوم زمان كه در اينجا حال است. سوم مفهوم كسي
كه كار رفتن را انجام مي دهد كه در اينجا شنونده يا دوم شخص است.
هر فعل سه مفهوم، كار يا حالت و زمان شخص
را در بر دارد.
فعلي كه به يك تن نسبت داده شود، مفرد
خوانده مي شود.
مثال: آن مرد با عجله آمد
فعلي كه به بيش از يك تن نسبت دادهه شود،
جمع ناميده مي شود.
دانش آموزان با عجله رفتند
با توجه به مسايل مطرح شده مي توانيم
صورتهاي فعل آمدن را درزمان گذشته بنويسيم.
آمدم ـ آمدي ـ آمد
آمديم ـ آمديد ـ آمدند
كه در هر كدام از اين شش صورت مي توانيم
علاوه بر زمان ـ شخص و يا نفرد و جمع بودن آن را نيز دريافت كنيم.
پس تعريف هركدام از شش صورت فوق مي تواند
به اين صورت بيان شود كه:
آمدم = اول شخص مفرد
آمدي = دوم شخص مفرد
آمد = سوم شخص مفرد
آمديم = اول شخص جمع
آمديد = دوم شخص جمع
آمدند = سوم شخص جمع
درهر فعل جزئي ازآن معني اصلي را در بر دارد و در همه
صورتها تغيير نمي كند، كه به آن ماده فعل مي گويند، مثلا در همان فعل آمدن جزء
آمد در هر شش صورت حضور دارد.
جزء فعل كه در هر شش صورت حضور دارد، را
ماده (ريشه) فعل
می گويند.
جزئ ديگر فعل كه در هر صورت با صورت قبل
تفاوت دارد، شناسه ناميده مي شود. مثلا در همان فعل آمدن جزء دوم هر صورت شكلي
ديگر دارد يعني اين صورتها:
م ـ ي ـ يم ـ يد ـ ند
كه به آنها شناسه مي گوييم،به عبارتي آنها فعل را
براي ما شناسه مي كنند كه مربوط به چه شخصي است و مفرد است يا جمع.
ماده فعل:
ماده ماضي
، ماده مضارع
قبلا مطرح كرديم كه ماده فعل،جزئي از فعل است كه
در همه صورتها ثابت مي ماند و حالا اضافه مي كنيم كه در زبان فارسي هر فعل دو
ماده مختلف دارد كه هر كدام برخي از صورتهاي فعل را مي سازند.
براي مثال فعل نوشتن
را در نظر مي گيريم،برخي از صورتهاي اين فعل كه در گفتار و
نوشتار بكار مي بريم اينها
هستند:
نوشتم،مي نوشتم،نوشته ام،نوشته باشم،نوشته بودم، مي نويسم،بنويس،بنويسيم.
جنانكه ملاحظه مي شود اين صورتها از فعل
نوشتن به دو دسته تقسيم شده
اند،در دسته اول جزئي كه ثابت است و تغيير نمي كند
نوشت است و در دسته دوم
نويس ،از نظر زمان فعل هايي كه جزء ثابت آنها
نوشت مي باشد،برزمان گذشته دلالت
مي كنند و فعل هايي كه جزء ثابت آنها نويس مي باشد،زمانهاي حال و آينده را مي
سازند،بهمين دليل ماده صورتهاي اول را ماده ماضي و
ماده صورتهاي دوم را ماده مضارع مي ناميم پس در زبان فارسي هر فعلي دو ماده
دارد: يكي ماده ماضي و ديگري ماده مضارع همه صورتهايي كه معني حال و آينده از
انها بر مي آيد از ماده مضارع ساخته مي شوند.
نهاد .
فاعل:
گفتيم نهاد قسمتي از جمله است كه درباره آن خبر
ميدهيم و گزاره خبري است كه درباره نهاد مي دهيم.
حال مي گوييم: خبري كه درباره نهاد مي دهيم بيان يكي از اين
چهار حالت است.
1.انجام دادن يا انجام دادن
عملي،مانند:خوردن،شكستن، پختن
2.پذيرفتن عملي،مانند خورده شدن،شكسته شدن،پخته
شدن
3.داشتن صفتي،مانند دانا بودن، سفيد بودن، گرم
بودن
4.پذيرفتن صفتي، مانند دانا شدن، گرم شدن،
بيمارشدن
درحالت اول كلمه اي كه نهاد قرار بگيرد، كننده
كار هم هست ، مثلا اگر «اكبر» نهاد قرار بگيرد انجام دهنده عمل
خوردن هم هست. «كبر چاي را خورد»
درحالت دوم كلمه اي كه نهاد قرار بگيرد پذيرنده
كار است.مثلا «آش پخته شد»
در حالت سوم كلمه اي كه نهاد قرار بگيرد پذيرنده
صفت است مثلا «هوشنگ بيمار شد»
به اين جمله توجه كنيد:
سعدي گلستان را نوشت
در اين جمله،نهاد،يعني قسمتي از جمله درباره آن
خبري داده ايم كلمه «سعدي» است. فعلي كه در گزاره آمده،كاري است كه از
سعدي سرزده است.يعني عمل «نوشتن گلستان » را سعدي انجام داده است.پس او كننده
كار است،در دستور زبان به كننده كار، فاعل مي گوييم،پس:
�فاعل كلمه اي است كه انجام دادن كاري را به آن
نسبت دهيم�
اسم:
در جمله جواد به سرعت آمد
جواد،نهاد است،زيرا درباره او خبري مي دهيم،اين كلمه فاعل
هم هست زيراانجام دهنده
عمل آمدن است،كلمه جواد اگر
در جمله ديگري قرار بگيرد ممكن است نهاد يا فاعل نباشد . مثلا در جمله ديگري
قرار بگيرد ممكن است نهاد يا فاعل نباشد،مثلا در جمله كتاب جواد را آوردم
.امااگر كلمه جواد را به تنهايي
در نظر بگيريم،متوجه مي شويم كه اين كلمه نام كسي است از اين جهت كلمه
جواد اسم است.
درجمله گاو شير مي دهد
كلمه گاو علاوه بر اينكه نهاد
جمله و فاعل آن است،چون بر حيواني نيز دلالت ميكند،پس
اسم هم هست.
پس اسم كلمه اي است كه براي نام بردن
كسي يا چيزي بكار ميرود.
چيزي كه به وسيله
اسم نام برده مي شود:
گاهي شخصي است.مانند مرد،زن،حسن،هوشنگ
گاهي حيواني است.مانند خرگوش،گاو،اسب،پلنگ
گاهي مكاني است.مانند كوه،دشت،رود،تهران،پاريس
گاهي گياهي است.مانند درخت،چمن،بيد،سرو
گاهي نام ستارگان است.مانند
ماه،خورشيد،زهره،عطارد
گاهي نام اشياء است.مانند
صندلي،كاغذ،ميز،مداد،تخته
گاهي نام حالتي است كه در كسي يا چيزي وجود
دارد مانند
سفيدي،سرما،گرما،رنج،شادي
ويژگيهاي اسم
عام . خاص
گاهي اسم تنها بر يك فرد معين
دلالت مي كند،وقتي كه مي گوييم فرهادآمد مقصود ما يك
شخص معين است و يا در جمله
مشهد از شهرهاي مذهبي ايران است
كلمه
مشهد
و ايران
به يك شهر و كشور معين دلالت مي كند،
اما وقتي مي گوييم
گربه دشمن موش است مقصود تنها
گربه خانه خودمان نيست بلكه به هر گربه اي دلالت مي كند.
اگر با اسم تنها يك فرد معين را بتوانيم نام
ببريم به آن اسم خاص مي گوييم اما اگر بتوانيم اسم را نوعي به كار ببريم كه
شامل افراد متعدد باشد آن را اسم عام مي ناميم،پس اسم خاص كلمه اي است كه براي
نام بردن يك كَس معين يا يك چيز معين بكار ميرود و اسم عام به كلمه اي مي گوييم
كه با آن كسان يا چيزهاي همنوع را مي توان نام برد.
ممكن است يك
اسم خاص براي نامگذاري چندين كس
يا چيز بكار ميرود. فاطمه
اسم خاص است،اماهزاران نفر ممكن است فاطمه نام داشته باشند،بايد بدانيم كه هر
بار اسم خاصي مانند فاطمه را در گفتار و يا نوشتار به كار مي بريم
،
منظور ما فرد معيني است نه اينكه همه خانمهايي كه
نام آنها فاطمه است.
ذات . معني
گاهي چيزي كه نام برده مي شود خود به خود وجود
دارد،مانند ديوار،كتاب. اما گاهي وجود آن چيز مستقل نيست
بلكه وابسته به چيز ديگري است يا در چيز ديگري
وجود دارد
مانند: سرخي،سرخي به تنهايي وجود ندارد و در
چيزهاي ديگر مي شود او را ديد مثل گل ، پارچه،...
به چيزي كه به خودي خود وجود داشته باشد اسم ذات
و به اسمي كه بر مفهومي دلالت مي كندكه وجودش در چيز ديگري است و نام حالتي يا
صفتي است اسم معني مي گوييم.
مفرد . جمع
گاهي اسم براي نام بردن يك شخص يا يك چيز است در
اين حال مفرد است. در جمله هاي مرد آمد،چراغ روشن شد،
درخت سايه دارد،اسم هاي مرد،چراغ و درخت مفرد
هستند.
اما گاهي به وسيله اسم،چند شخص يا چند چيز را نام
مي بريم در جمله هاي مردان آمدند،چراغها روشن شدند،درختان سايه دارند،اسم هاي
مردان،چراغها و درختان،جمع هستند چون بيشتر از يك شخص يا چيز دلالت مي كنند.اسم
جمع علامتي دارد كه در پايان آن مي آيد،علامت جمع اسم در فارسي ان و ها مي
باشد.
ضمير
:
گاهي به جاي
آنكه كسي يا چيزي را نام ببريم ، يعني اسم اورا بگوييم ، كلمه ديگري مي
آوريم كه جاي اسم را مي گيرد ، مثلا به جاي آنكه بگوييم .
پرويز را ديدم و به
پرويز گفتم مي گوييم پرويز را ديدم و به او گفتم
اينجا اين كلمه او جاي اسم
پرويز را گرفته است، اين گونه كلمات را كه جانشين اسم مي شوند � ضمير� و چون
جانشين اسم شخص هشتند ضمير شخصي ناميده مي شوند .
ضماير شخصي
براي اول شخص من و ما هستند .
ضماير شخصي براي دوم شخص تو و
شما هستند .
ضماير شخصي براي سوم شخص او و
ايشان هستند .
گاهي به جاي او ضمير
سوم شخص مفرد وي مي آيد.
ضمير اشاره:
به كلماتي كه با آنها چيزي
يا كسي را نشان مي دهيم ضمير اشاره مي گوييم، مثلا اگر از كسي بخواهيم كه
كتابي رابردارد كتاب نزديك باشد به جاي جمله كتاب را بردار مي گوييم اين
رابردار، كلمه اين ضمير اشاره است وبه
جاي اسم كتاب نشسته است . اما اگر كتاب دور باشد مي گوييم آن را بردار. ضمير
اشاره نيز مانند اسم مي تواند جمع بسته شود : آنان، اينان، آنها، اينها، .
مفعول
:
فاعل كسي است كه فعل را
انجام مي دهد و گاهي واقع شدن فعل به فاعل تمام مي شود .يعني اثرآن به ديگري
نمي رسد، در جمله هوشنگ نشست هوشنگ فاعل است، زيرا فعل نشستن را انجام داده است
و پاي شخص ديگري در ميان نيست، اما اگر بگوييم رستم كشت جمله كامل نيست زيرا
فعل كشتن به فاعل كه رستم است تمام نمي شود و پاي كسي ديگر در ميان است و
شنونده جمله به سرعت خواهد پرسيد چه كسي را كشت گاهي فعل از فاعل فراتر مي رود
و برروي كسي يا چيز ديگري اثر مي گذارد كه آنرا مفعول مي ناميم مثلا در
جمله رستم پهلوان سهراب كشت كلمه سهراب مفعول است .
صفت:
گاهي اسمي كه د رجمله
فاعل يا مفعول واقع مي شود تنها نيست بلكه براي آنكه شنونده آنرا بهتر بشناسد
درباره آن توضيح مي دهيم يعني يكي از حالتها يا صفتهاي او را نيز بيان مي
كنيم، مثلا اگركسي بگويد: من برادر خود را دوست دارم معني كلمه برادردرصورتي
واضح است كه گوينده يك برادر داشته باشد، براي اينكه شنونده متوجه شود كه
منظور كدام برادر گوينده است مثلا خواهد گفت من برادر بزرگترم را دوست دارم
كلمه بزرگ در اين جا به مفهوم اسم برادر افزوده شده است، اين كلمه كه حالت يا
چگونگي اسم را بيان مي كند صفت خوانده مي شود يعني وصف شده .
قيد
:
به اين چند جمله توجه كنيد :
فريدون زود آمد
فريدون شتابان آمد
فريدون سرافكنده آمد
فريدون نواميدانه آمد
فريدون آهسته آمد
فعلي كه در همه اين
جمله ها بكار رفته آمدن است اما چگونگي انجام گرفتن اين فعل در جمله هاي
مذكور با هم متفاوت است اين تفاوتها با كلمه يا عبارتي بيان مي شود كه آن
را قيد مي خوانيم
، پس جمله هاي مذكور كلمه
هاي زود، شتابان، خندان، سرافكنده، نواميدانه وآهسته قيد هستند .
همچنانكه صفت براي بيان
حالت يا چگونگي اسم مي آيد و وابسته اسم است، قيد چگونگي روي دادن فعل را
بيان مي كندو به فعل وابسته است.
بر گرفته از سايت:
Hellomahdi
